ما شنیدیم غزلها ز مناور نه عجب...
واعظا راه به میخانه زمسجد بگشارحم بر خویش کن و عصمت دارا، سارا
تا به کی دست به خون شویی و سیما به گلاب
غرق خونابه مکن منبر و ماذنها را
با که گویم که گذشته ست ز سر آب و فرات
همچنان بسته به لبهای عطشناک بیا
بگذر از وادی ایمن به گذاری که نکوست
روی بر جانب حق امت خود دیده گشا
نور چشمند فلسطین و یمن، غزه، عراق
نظری هم رخ آن کو خود چشم است نما
یادتان هست طبس! وآنهمه امداد ز غیب
چاره تدبیر که بُد؟ ما و شما؟ یا که خدا
سهم الارثی نبری از قِبل خون شهید
که ببخشی به هبه حق یتیم شهدا
ما که مستیم و خراب از خم وحدت ایکاش
می شدی جمله جهان مست ز مینای ولا
تازه خواهم شدن از دور قدح تا به سحر
از تمنای لب و وز دهن تنگ شما
ما شنیدیم غزلها ز مناور نه عجب
خود مؤذن به دو رکعت طلب عشق نما
شدم از دست، خدا را به تماشا بنشین
وه چه زیباست تجلی خدا از من و ما
زلف بر بند (صفایی) سر گیسوی بتان
خود حقیقت نه مجاز است رخ ماه لقا
تا عیانت شود از غیب چها می بینم
هم به اعجاز نظر دلبری از خویش نما
